MIKOŁAJ KOPERNIK, urodzony 19 lutego 1473 roku w Toruniu, zmarł 24 maja 1543 roku we Fromborku. Polski astronom, matematyk, ekonomista, duchowny. W latach 1491 - 1494 studiował w Akademii Krakowskiej, a następnie, od 1496 w Bolonii (astronomię) oraz, od 1501, w Padwie (prawo i medycynę). W Ferrarze uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. W 1503 roku wrócił do Polski i osiadł we Fromborku, gdzie w 1497 został wybrany kanonikiem katedralnym, co zapewniało mu stabilne źródło utrzymania. Przez wiele lat rozwijal popartą własnymi obserwacjami teorię heliocentrycznej budowy Układu Słonecznego. W latach 1510 - 1514 rozpowszechniał Commentariolus, manuskrypt zawierający główne tezy jego teorii. Na druk pełnej wersji swego dzieła De revolutionibus orbium celestium zezwolił dopiero w 1540 roku. Pierwszy przekład "De revolutionibus" na język polski zawdzięczamy Janowi Baranowskiemu, dyrektorowi Obserwatorium Astronomicznego w Warszawie, który w 1854 r. opublikował nie tylko "O obrotach ciał niebieskich ksiąg sześć" (razem z tekstem łacińskim), lecz także - zgodnie z tradycją wydania bazylejskiego - "Opowiadanie pierwsze" Retyka. W 1953 r. ukazała się w Polsce krytyczna edycja łacińskiego tekstu pierwszych jedenastu rozdziałów księgi I "O obrotach" wraz z tłumaczeniem. Wydania dzieł wszystkich Kopernika podjął się Instytut Historii Nauki PAN. Mamy już tom zawierający reprodukcję rękopisu Kopernika (1972), krytyczne wydanie całego łacińskiego tekstu "De revolutionibus" (1975) oraz pełen jego przekład (1976). Przygotowywane jest tłumaczenie scripta minora zbierające drobne traktaty astronoma z Fromborka, zachowaną korespondencję i jego próby translatorskie z greki na łacinę. (za portalem gazeta.pl)
