Janusz ukończył studia astronomiczne na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego w 1980 r. Karierę naukową rozpoczął pod kierunkiem Sławomira Rucińskiego. Początkowo przedmiotem jego zainteresowań były układy kontaktowe typu W UMa, którym poświęcił obronioną w 1985 roku rozprawę doktorską. Lata 1986 i 1987 spędził na stażu podoktorskim w Space Telescope Science Institute (STScI), gdzie zapoznał się z nową wówczas techniką obserwacyjną – fotometrią CCD. Opanował ją do perfekcji, stając się jednym z najlepszych na świecie specjalistów. W STScI zainteresował się układami podwójnymi w gromadach gwiazdowych i wkrótce skoncentrował na nich niemal całą swoją działalność naukową.
Na początku lat dziewięćdziesiątych jako doświadczony fotometrysta uczestniczył w uruchamianiu projektu OGLE, który zaowocował niezliczonymi odkryciami składającymi się na jedno z największych polskich osiągnięć naukowych ostatniego ćwierćwiecza.
W ramach własnego projektu obserwacyjnego CASE, realizowanego we współpracy z Carnegie Observatories, opracował i wdrożył zaproponowaną przez prof. Bohdana Paczyńskiego metodę wyznaczania odległości i wieku gromad kulistych poprzez obserwacje rozdzielonych układów podwójnych. Ze swym zespołem zebrał unikalne dane umożliwiające weryfikację teorii budowy i ewolucji gwiazd II populacji, a także wyrokowanie o przynależności gwiazd do gromady na podstawie ruchów własnych. Jego najważniejszym osiągnięciem naukowym było usunięcie rozbieżności między wiekiem wszechświata ocenianym na podstawie obserwacji kosmologicznych i wiekiem najstarszych gromad kulistych.
Opublikował prawie 300 prac naukowych i wypromował ośmioro doktorów. Reprezentował Polskę w Naukowej Grupie Roboczej teleskopu SALT. W 2007 roku Fundacja na rzecz Nauki Polskiej przyznała mu prestiżowe stypendium „Mistrz”.
Odszedł prawdziwy Mistrz, niezrównany obserwator, człowiek ciepły, życzliwy i pełen humoru. Takim będziemy go pamiętać.
osobiste wspomnienie Aleksa Schwarzenberga-Czernego
