W przypadku zakłócenia pływowego (ang. tidal disruption event - TDE) gwiazda zostaje rozerwana przez silne pole grawitacyjne czarnej dziury (ang. black hole - BH). Ta gwiazda może być białym karłem (ang. white dwarf - WD). Zjawiska WD TDE są jednym z obiecujących źródeł informacji w zakresie wielu rodzajów promieniowania; mogą emitować fale elektromagnetyczne, grawitacyjne, neutrina i promieniowanie kosmiczne. Będą również użyteczną sondą dla BH o masach pośrednich (ang. intermediate mass black hole - IMBH), brakujące ogniwo między BH o masach gwiazdowych, a supermasywnymi BH. Jednak, pomimo tego bardzo dużego znaczenia dla badań, jak dotąd nie zidentyfikowano żadnego bezsprzecznego zjawiska WD TDE.
Powodem braku takiej jednoznacznej identyfikacji jest to, że nie wiadomo, jakie masy BH i WD są typowe w zjawiskach typu WD TDE. Ponieważ masy BH i WD mogą w decydujący sposób wpływać na obserwowane wielkości charakteryzujące zjawisko WD TDE, takie jak jasność, temperatura i skale czasowe ewolucji, mają one kluczowe znaczenie dla identyfikacji WD TDE. We wcześniejszych pracach teoretycznych obliczono przewidywaną liczbę zjawisk WD TDE w lokalnym Wszechświecie, za pomocą symulacji numerycznych. Jednak ze względu na niewielką liczbę zjawisk WD TDE, wystepujących w symulacjach, nie można było uwzględnić rozkładów mas BH i WD. Zespół kierowany przez Mirka Giersza z CAMK stworzył bazę danych MOCCA-Survey I, modele gromad gwiazd z bezprecedensowo dużą ilością danych. Gromady gwiazd są obiecującymi obiektami do badania zjawisk WD TDE. Ze względu na duże rozmiary danych i związaną z tym dużą liczbą zjawisk WD TDE występującą w modelach.
Zespół japońsko-polsko-niemiecki, w skład którego wchodzi Mirek Giersz z CAMK, badał WD TDE, wykorzystujące bazę danych. Autorzy stwierdzili, że całkowita częstość występowania zjawisk WD TDE lokalnym Wszechświecie może wynosić do 500 zjawisk w ciągu roku, w objętości 1 gigaparseka sześciennego. Jest to częstość 50 razy większa niż przewidywano dotychczas. Oznacza to, że następna generacja przeglądów optycznych, takich jak Large Synoptic Survey Telescope, może wykryć do 500 WD TDE każdego roku. Zaskakujące jest to, że masywne WD, o masach większych niż 1 masa Słońca, są odpowiedzialne aż za 20% zjawisk WD TDE, pomimo niewielkich rozmiarów ich populacji. Dzieje się tak, ponieważ masywne WD częściej opadają na IMBH w gromadach gwiazd ze względu na dynamikę gromady. Te wyniki pokazują, że badacze zjawisk WD TDE powinni zwrócić uwagę na ciężkie WD TDE, czego nie robiono dotychczas.
Czytaj oryginalna pracę:
Rysunek: Częstość występowania zjawisk WD TDE w lokalnym Wszechświecie. Dolny lewy panel przedstawia dwuwymiarowy rozkład BH i WD szerokie rzesze. Szare histogramy w lewym górnym i prawym dolnym panelu przedstawiają odpowiednio rozkłady mas BH i WD.
