W najbliższym sąsiedztwie Drogi Mlecznej znajduje się kilkadziesiąt galaktyk karłowatych. Niektóre z nich położone są wystarczająco blisko, by odczuwać działanie sił pływowych pochodzących od naszej Galaktyki. Krążąc po swoich orbitach, w wyniku działania tych sił karły gubią gwiazdy i ciemną materię. Utracona materia tworzy wyraźne ramiona pływowe. Jak dotąd, przekonujące dowody na obecność ramion pływowych istnieją tylko w przypadku galaktyki karłowatej w Strzelcu, podczas gdy w przypadku innych galaktyk jest to ciągle przedmiotem kontrowersji. Wykrycie ramion pływowych miałoby istotne znaczenie dla scenariuszy formowania się sferoidalnych galaktyk karłowatych w otoczeniu Drogi Mlecznej. Wykorzystując symulacje N-ciałowe Ewa Łokas wraz ze współpracownikami zbadała powstawanie i ewolucję ramion pływowych galaktyk karłowatych na siedmiu różnych orbitach wokół dużej galaktyki o parametrach Drogi Mlecznej. Okazuje się, że ramiona pływowe są najgęstsze wkrótce po przejściu karła przez perycentrum, kiedy to traci on najwięcej materii. Co ciekawe, w przypadku wszystkich orbit ramiona są najczęściej zorientowane niemal wzdłuż linii wzroku hipotetycznego obserwatora położonego w pobliżu środka Drogi Mlecznej, z wyjątkiem krótkiego okresu w pobliżu perycentrum. Może to wyjaśniać, dlatego tak trudno jest potwierdzić obecność ramion pływowych i sugeruje, że najłatwiej byłoby je wykryć u galaktyk poruszających się aktualnie od pery- do apocentrum orbity. Artykuł „Tidal tails of dwarf galaxies on different orbits around the Milky Way”, autorstwa Ewy L. Łokas z Centrum Astronomicznego PAN oraz jej współpracowników: Grzegorza Gajdy i Steliosa Kazantzidisa, opisujący te wyniki został właśnie wysłany do MNRAS.
Rysunek przedstawia ramiona pływowe galaktyki karłowatej powstałej w symulacji po około 10 mld lat ewolucji na rozległej orbicie wokół Drogi Mlecznej. Copyright: Ewa L. Łokas.
